YoonWoo Meltted

Chapter11 Gone not around any longer

.

 .

.

จุมพิตอ่อนหวานเลื่อนผ่านริมฝีปากไปยังพวงแก้ม กดจูบเน้นหนักบนปรางขาวก่อนจะวกกลับมายังริมฝีปาก

ลิ้นนุ่มเกี่ยวพันแทนคำปลอบโยน ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ซึงยุนพลิกตัวขึ้นไปคร่อมจินวู สอดลิ้นเกี่ยวกระหวัดช่วงชิงอารมณ์ของอีกคน กดจูบลงริมฝีปากนั้นก่อนจะไล้ลงมาตามซอกคอขาว

 “อ๊ะ..”

เสียงหวานร้องครางออกมาอย่างจำยอมเมื่อมือ มือหนาสอดเข้าไปในชุดนอน แตะเหนือยอดอกแข็งตึง กลิ่นหอมของคนตัวเล็กกำลังปลุกอารมณ์เขาให้ครุกกรุ่น

คังซึงยุนค่อยๆ ถอดเสื้อคนตัวเล็กออก อวดผิวขาวเนียนนั้นแก่สายตา ก่อนจะก้มลงจูบและฝากรอยรักสีกุหลาบไปทั่ว เสียงหวานหลุดครางทุกครั้งที่เขาลากลิ้นผ่านยอดอก จินวูหลับตาแน่น  แม้จะพยายามห้ามตัวเองแต่ก็ไม่อาจฝืนสัญชาตญาณได้เลย

“อื้อ.. อ๊ะ”

เสียงหวานครางสะดุ้ง เมื่อมือใหญ่ลุกไล้สัมผัสโดนส่วนกลางลำตัว ปราการด้านล่างโดนถอดออกตอนไหนจินวูแทบไม่รู้สึกตัว สติที่เลือนราง โดนอีกฝ่ายนำพาไปหมด

 

 “อื้อ.. อย่า..”

คนตัวเล็กร้องครางอย่างตกใจเมื่อ ร่างสูงค่อยแยกขาออกกว้าง แม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ห้าม เพราะต่างก็มาไกลกันแล้ว แต่ในใจลึกๆ หัวใจมันก็เริ่มหวาดกลัว กลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ซึงยูนโน้มใบหน้าลงมาจูบซับความหวาดหวั่นบนหน้าผากมน ร่างเล็กสั่นระริกเพราะแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกและความกลัว

“ไว้ใจฉันนะจินวู…”  

ไว้ใจ? ไว้ใจได้อย่างนั้นเหรอ กับคนคนนี้ เขายังจะไว้ใจได้ไหม จินวูเปิดเปลือกตาขึ้นมามองจ้องไปยังตาคมที่จ้องมาเหมือนกัน แววตาที่สั่นระริกของเขาตอนนี้มันเป็นแบบไหนเขาเห็นมันสะท้อนออกมาจากตาคม ก่อนจินวูจะหลับตาลงอย่างจำยอม.. .

 “อ๊า..อ๊า”

คนตัวเล็กส่งเสียงร้องทุกครั้งที่ร่างสูงกระแทกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน จากที่เคยเจ็บปวดทรมาน ตอนนี้กลับมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ เสียงหวานที่ครางออกไปไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งซึงยุนปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดเข้าไปในร่างเล็ก มองดูจินวูที่นอนหมดเรี่ยวแรง

 “อ๊า~”

 

 

“เธอกำลังทำให้ฉันไม่มีแรงไปขึ้นเครื่องพรุ่งนี้เช้านะจินวู…”

 

 

“เพราะผม..อ่ะ..คนเดียว..อ๊ะ..รึไง”

คนตัวเล็กเอียงหน้าหันมาสะบัดเสียงใส่อย่างหมั่นไส้ ซึงยุนเห็นดังนั้นจึงจับหน้าเรียวไว้แล้วก้มลงจูบปากสั่งสอนเล็กน้อย ลิ้นร้อนละเลียดเข้าไปในโพรงปาก แย่งชิงลมหายใจและความหวานภายในอย่างไม่รู้เบื่อ

 

“อื้อ..อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊า..”

 

เสียงหวานครางเป็นจังหวะรับแรงกระแทกจากด้านหลังอีกครั้ง ร่างสูงยังคงประคองใบหน้าหวานหันมาสบตา ดวงตาปรือปรอยไปด้วยอารมณ์สบตาเข้ากับตาคมของร่างสูง สายตาสอดประสาน จุดรอยยิ้มบางจากใบหน้าคม ร่างกายเบื้องล่างยังคงทำหน้าที่มอบความสุขแก่กันและกัน มือเล็กโอบกอดรอบคอ ภายในความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาในวันนี้ ถูกแทนที่ด้วยความวาบหวามที่คนบนร่างมอบให้ไม่รู้จักจบจักสิ้น

บนเตียงนอนกว้างยังมีสองร่างที่กอดก่ายสอดประสาน เสียงหวานครางเครือดังขึ้นทุกครั้งที่ร่างสูงมอบความสุขให้ ลมหายใจผะแผ่วรดผิวเนียนขาว ทุกครั้งที่ลูบไล้ผ่าน ราวกับถูกชักจูงลงไปลึกทุกที

 

 

“อ๊า..ซึงยุน..อ๊ะ..จ..จูบผม..จูบผมที..”

 

ได้ตามคำขอในทันที คังซึงยูนก้มลงมอบจุมพิตที่แสนหวานให้ จังหวะรักเริ่มเร่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ถาโถมเข้ามาอย่างอ่อนหวานรวดเร็ว ก่อนจะถอดถอนออกไปให้วูบไหว แล้วเร่งเร้าเอาแต่ใจเข้ามาใหม่ ร่างทั้งสองกระตุกค้าง ปลดปล่อยความต้องการออกมาทั้งคู่ หากแต่ริมฝีปากนั้นยังไม่ผละออกจากกัน

 

 

 

ขอให้จูบนี้ เป็นจุมพิตแห่งคำอ้อนวอน .. .

 

อย่าทิ้งกันไว้ลำพัง

 

อย่าปล่อยทิ้งไว้คนเดียว

 

 

 

ถ้าหากต้องถูกทิ้งอีกครั้ง.. .เขา จะไม่ทนมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

เสียงหวานร้องครางสุดท้าย ก่อนร่างเล็กจะทรุดลงบนอกกว้าง อารมณ์ทั้งคู่ได้ถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว คนตัวสูงประคองกอดและจัดท่าให้คนตัวเล็กได้นอนสบายๆ แล้วเขาก็หลับลงอย่างเหนื่อยอ่อนเช่นกัน


กลับไปเม้นกันด้วยนะคะ

 http://writer.dek-d.com/khunnuneed/writer/viewlongc.php?id=1294124&chapter=13